Aşık Veysel Müzikali

Dikkat! Bu etkinliğin tarihi geçti!

Aşık Veysel Müzikali, Samsun Büyükşehir Belediyesi Sanat Merkezi’nde seyircisiyle buluşuyor.

Yıl 1894. Bir doğum gerçekleşir. Anadolu’da bir kadın koyun sağmadan gelirken yol üstünde sancısı tutar. Acıdan kıvranarak tek başına bir çocuk doğurur. Üstünden yırttığı bezlere sarar onu, kucağına alır evine götürür. 1901 yılında Anadolu çiçek salgınından kırılırken çiçek hastalığı, yol üstünde doğan çocuğa da uğrar. Çiçek hastalığından gözü, gönlüne kaçar. Artık o, başka görür, başka duyar. Eline bir saz verirler hem eğlensin hem öğrensin diye hem de belki geçimini sağlar diye. Cem olur. Zâkir dinler. Dede dinler, pir dinler. Dolar, taşar. Cem olur. Cem evinde can olur. Açılır da açılır “gönül gözü…”. 1914 yılında ilk kura askerdir. Çok hayıflanır gidemediğine, kendini dağlara taşlara vurur. Ağaç tepelerinde türküler söyler, ağıtlar yakar. Askere gidememek çok koyar ona. Değil mi ki askere gidemeyen yarım adam sayılır? Kız bile vermek istemezler. Zaman geçer 1919’da kurtuluş meşalesi yakılır “Mavi gözlü dev adam’’ tarafından. Yine bilir gidemeyeceğini ama sevdalanır Mavi Gözlü Dev Adam’a. O yıl “Esma’’ aşk olur, gelir konar yüreğinin dalına. Esma ona yâr olur, yoldaş olur. Her şey olur. Uzun sürmez. Felek elbirliği etmişçesine oynar kahpe oyununu. Esma, bir kuş misali uçar gider. “Güzelliğin on para etmez” der, hayıflanır durur. 1928 yılında “Gülizar” ona yâr olur, yol olur. Can olur… 1931 yılında sarrafını bulur, anlar bulduğu sarrafını. Gözü yerine gönül görür artık; lâl olan dil şakır, bülbül olur. Ahmet olur. Kutsi olur. Tecer olur. 1933 yılında aşkı büyür, mavi olur. Dev olur. Mustafa olur. Kemal olur; gün geçer Atatürk olur. O “Türkiye’nin ihyası” der. Şiir olur, Görmez göz, işitmez kulak, suskun dil, şair olur. Destan olur. Köy enstitülerinde saz öğretmeni olur. “Dost dost diye nicesine sarıldım, benim sadık yârim kara topraktır”, dedirtir Köy Enstitüleri O’na. Öğretirken öğrenir. Halk Evleri, konser salonu olur Veysel’in. İlden ile dilden dile dolaşır halk evlerinde. 1894 yılında başlayıp 21 Mart 1973 yılına dek süren “uzun ince”, meşakkatli bir yolculuğun hikâyesi… Veysel’in hikâyesi, âşığın hikâyesi, Aşk’ın hikâyesi… Türkülerle Âşık Veysel’in hikâyesi… Anadolu’nun, Cumhuriyet’in hikâyesi…

Yazan- Yöneten: Bülent Kılıçaslan

Dramaturg: Irmak Bahçeci

Metin danışmanı: Karabey Aydoğan

Ses: Rıfat Evin

Işık: Nilgün Kalafat

Kostüm: Hava Çağlar -Nilgün Kalafat

Dekor: Mehmet Durukan

Türküler: Âşık Veysel

Oynayan: Bülent Kılıçaslan

Organizasyon- Menajerlik: Çiçek Yağmur